Χριστόδουλος

Αιωνία η μνήμη του…

Προσοχή: Το παρόν άρθρο είναι για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο, κατά κόσμο Χρήστο Παρασκευαίδη, ο οποίος εκοιμήθη το πρωί της 28^ης Ιανουαρίου. Με αυτό το άρθρο θα αναφερθώ στις αρνητικές στιγμές του και καθόλου στις θετικές, που σίγουρα θα υπήρχαν. Όπως καταλαβαίνετε το άρθρο είναι προβοκατόρικο και όποιος είναι φονταμενταλιστής, καλό θα είναι να μη το διαβάσει. Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο είναι το γεγονός ότι τόσο καιρό άκουγα ότι ο μακαριστός έφερε τη νεολαία κοντά στην εκκλησία, ενώ σε μένα συνέβη το αντίθετο. Όντας από παιδί κοντά στην εκκλησία, ύστερα από δύο-τρία χρόνια μετά την εκλογή του άρχισα να απομακρύνομαι απ’ αυτή.

Δε θα ασχοληθώ με τις μουσικές του απέχθειες (Rolling Stones) αλλά θα ξεκινήσω με τη δήλωση του για τον αμερικανό πρόεδρο Κλίντον (την περίοδο των βομβαρδισμών στη Σερβία) ότι «τα χέρια του στάζουν αίμα», που σίγουρα ήταν μία αληθής δήλωση, την οποία όμως ξέχασε λίγους μήνες αργότερα όταν ο Κλίντον επισκέφθηκε τη χώρα μας, καθώς πήγε και έσφιξε τα ματωμένα χέρια του.

Λίγο καιρό αργότερα θα αναφερθεί στους φιλοευρωπαϊστές με το χαρακτηρισμό ευρωλιγούρηδες. Πράγματι όταν η εκκλησία ενισχύεται και διεκδικεί κοινοτικά κονδύλια τότε τα λεφτά δεν είναι euroπαικά, αλλά τότε σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Το Μάη του 2000 θέλησε να γίνει και μπροστάρης της αντιπολίτευσης με τις σκοταδιστικές και διχαστικές ενέργειες του, σχετικά με την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Για ένα θέμα το οποίο ήταν αρμοδιότητα της πολιτείας και είχε σκοπό να προστατεύσει τα ατομικά δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα του κάθε πολίτη, ο Χριστόδουλος κατάφερε να διχάσει το λαό και να αναδείξει τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα του, μη έχοντας ιερό και όσιο. Στην προσπάθεια του αυτή χρησιμοποίησε και τα ιστορικά λάβαρα του ’21, περιφέροντας τα στο Σύνταγμα σα κουρελόπανα! Στη συνέχεια ξεκίνησε τη συλλογή υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, για ένα θέμα για το οποίο δε δύναται να γίνει (στο οποίο ο σημερινός πρωθυπουργός υπέγραψε). Αργότερα, αφού η Δεξιά του Κυρίου ανέβηκε στην εξουσία, ο μακαριστός ξέχασε να θέσει το θέμα των ταυτοτήτων στον κ. Καραμανλή δείχνοντας μας πως τόσο καιρό ενεργούσε ως κομματικό στέλεχος της Δεξιάς και ότι ήταν υποκριτικός όλος ο αγώνας που έκανε για τις ταυτότητες, με μοναδικό σκοπό την επίθεση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κατά τη γνώμη μου Χριστόδουλος μπορούσε να είναι συντηρητικός, οπισθοδρομικός και οτιδήποτε άλλο εφόσον το πίστευε. Αυτό που δεν έπρεπε να είναι σαν Αρχιεπίσκοπος αλλά ήταν δυστυχώς, ήταν να είναι πολιτικός εκφραστής οποιασδήποτε παράταξης, ειδικότερα αφού κατείχε και τη θέση του δημόσιου υπάλληλου, ως Αρχιεπίσκοπος.

Το 2001 θα προκαλέσει ακόμη περισσότερο τους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας μας με τις δηλώσεις του ότι την περίοδο της δικτατορίας δεν ήξερε τίποτα για τα βασανιστήρια και το ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα με το μακαριστό να παρίσταται σε εκδηλώσεις ως γραμματέας της Ιεράς Συνόδου με όλη την ηγετική ομάδα των δικτατόρων. Επίσης δύο μήνες μετά τη δήλωση αυτή, έγραψε στον αρχιπραξικοπηματία Παττακό (με αφορμή την αυτοβιογραφία του) «υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία…»! Τα λεγόμενα του φιλοδικτατορικού Αρχιεπισκόπου μιλάνε από μόνα τους και δεν επιδέχονται σχόλια.

Κατά τη διάρκεια των νομαρχιακών εκλογών του 2002, με αφορμή το 15% που έλαβε ο Γ. Καρατζαφέρης στον πρώτο γύρο, ο Χριστόδουλος θα πει ότι οι ψηφοφόροι αυτοί δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά καλοί χριστιανοί. Επειδή στην εκδήλωση που ειπώθηκε αυτό υπήρχαν και δημοσιογράφοι, το γεγονός διέρρευσε και ο Χριστόδουλος αρνήθηκε ότι το είπε. Λίγες μέρες αργότερα όταν η δήλωση δόθηκε απομαγνητοφωνημένη στη δημοσιότητα, ο Χριστόδουλος ποίησε τη νήσσα. Το μεμπτό σε αυτή τη περίπτωση για μένα δεν είναι ο χαρακτηρισμός κάποιων ψηφοφόρων ως καλοί ή κακοί, αλλά το ότι ψεύδεται δημοσίως.

Απλώς θα αναφέρω τη δήλωση του μία βδομάδα μετά τις εκλογές του 2004 σχετικά με τη ‘Δεξιά του Κυρίου’ και ότι «δόξα το Θεό, κυβερνήσεις αλλάζουν» και επίσης θα αναφέρω απλώς στα γεγονότα που ξεκίνησαν στις αρχές του 2005 με τα σκάνδαλα που ξέσπασαν στο εσωτερικό της εκκλησίας. Δηλαδή τις ροζ ιστορίες και τα οικονομικά σκάνδαλα διαφόρων μητροπολιτών και την εμπλοκή κάποιων ιεραρχών στο παραδικαστικό κύκλωμα και την κρίση στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στην οποία ενεπλάκη ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, όταν κατά τη περίοδο της εκλογής νέου Πατριάρχη έστειλε ως απεσταλμένο του, για να ξεκαθαρίσει και να βοηθήσει στην εκλογή αρεστού Πατριάρχη, έναν εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου, τον Απόστολο Βαβύλη, που είχε καταδίκες για υποθέσεις εμπορίας ναρκωτικών. Το ερώτημα απ’ όλα αυτά είναι το κατά πόσο καθαρός μπορεί να είναι κάποιος ο οποίος συνεργάζεται με τέτοιους ανθρώπους;

Ύστερα από την περίοδο των σκανδάλων, δεν απασχολούσε τόσο πολύ την επικαιρότητα, όσο παλαιότερα (με τι μούτρα άλλωστε); Τελευταία φορά που προκάλεσε ήταν η επίθεση που έκανε εναντίον του Συνασπισμού, δείχνοντας για άλλη μια φορά την κομματική του προέλευση, κάνοντας κήρυγμα στους πιστούς να μην ψηφίσουν το κόμμα αυτό.

Κατά την περίοδο της μάχης του με τον καρκίνο μας εξέπληξε άλλη μια φορά με τη δήλωση του ότι υπήρχαν φορές που αναρωτήθηκε «γιατί Θεέ μου έστειλες σε μένα την αρρώστια και όχι σε κάποιον άλλο»; Βεβαίως δε θα ξεχάσουμε όταν κατά την αναχώρηση του για το Μαϊάμι μας επιδείκνυε με συγκίνηση το σταυρό που του έκανε δώρο κ. Καραμανλής. Εκλογές ακολουθούσαν.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι παρά ταύτα λυπήθηκα πάρα πολύ με την περιπέτεια που είχε ο μακαριστός Χριστόδουλος με την υγεία του, γιατί παρόλα τα λάθη του, είναι άνθρωπος. Μπροστά στο θάνατο, τα περισσότερα πράγματα είναι ασήμαντα. Ας αναπαύεται εν ειρήνη...